Een postzegel die 16.000 euro waard is
Voor ik begin: er zijn weer nieuwe data voor mijn masterclass Strategisch Verkopen! De data vind je hier.
Vorige week kreeg ik speciaal bezoek. Namelijk Ton en Gerard van Postzegelvereniging De Postkoets. Mijn vader was een fanatiek spaarder en volgens mijn moeder kwamen er toen ze nog bij elkaar waren regelmatig een 70+ er aan de deur om een nieuwe postzegel af te leveren of te ruilen met mijn vader. Wanneer mijn moeder hem er dan mee peste zei hij wacht maar.. dit wordt mijn pensioen later!
‘Nou uit die illusie kunnen we u snel helpen mevrouw van den Bosch’ zei Ton als opening van het gesprek. ‘Wij zijn een uitstervend ras.. de postzegelverzamelaar, dus u moet geen duizenden euro’s aan waarde verwachten’. Mijn verwachting was bijgeschaafd, de illusie dat de collectie de waarde van een pensioen had was werd snel kleiner.
Desalniettemin gingen ze met redelijke snelheid door de 8 postzegelboeken heen. ‘Als ik stil val dan moet je opletten’ zei Gerard. Achteraf snapte ik het, want ze bleven maar babbelen. Al snel besefte ik dat waar ik mijn donderdagavond hiervoor had opgeofferd, dit voor hen echt een exciting uitje was.
En toen viel Gerard stil. ‘Geef mij de catalogus is Ton’. We wachtten alle 3 in spanning op wat hij ging zeggen en ja hoor.. een setje postzegels dat €60 waard was. Als de 4e tenminste nog te voorschijn kwam.. want ja zonder die ene leverde het setje van 3 niets op.
Ik zag mijn kansen steeds kleiner en kleiner worden en vroeg aan de heren of ze ooit eerder hadden meegemaakt dat een verzameling daadwerkelijk iets opleverde.
Ton twijfelde geen moment, liet zijn pincet stilvallen en sloeg de catalogus open op een bladzijde waar maar 1 postzegel stond. ‘Deze hebben we wel eens gevonden’ zei hij trots en wees naar een postzegel waar €16.000 achter stond aan waarde.
Binnen een seconde ging mijn hart sneller kloppen en was al mijn hoop en enthousiasme voor deze stoffige collectie weer terug. Want hoe groot zou de kans zijn dat die niet in een van deze boeken zat! Tot Gerard zei; ja maar dat bleek toen een nepper.
De avond kwam tot zijn einde. Vond ik althans. Gerard en Ton opperden verhaal na verhaal en hadden het duidelijk naar hun zin. Toen ik zei dat het tijd was om te gaan, greep Ton zijn kans: ik zag trouwens dat je ondernemer was. Mijn vrouw ook! Als je nog netwerkevents in Utrecht zoekt.. ze zit bij BNI en ik moest je van haar uitnodigen.
En kijk.. het was een beetje een lange intro van mij hier naartoe, maar niet geheel onnodig. Want dit was het moment waarvan ik later dacht: zie je wel netwerken is overal!!
Wat ik vaak terug krijg van klanten of deelnemers aan de workshop is dat ze het moeilijk vinden te ‘verkopen’. Dat het niet bij hen past of het hen niet ligt.
On-zin.
Verkopen past bij iedereen -oke, bíj́na iedereen-, het ligt er alleen aan hoe je ernaar kijkt. Als ik in de sauna zit en een praatje met iemand maak, ben ik indirect al aan het verkopen. Mezélf aan het verkopen. En als het voor mij geldt, geldt het evengoed voor jou.
‘Maar daar zit de ander toch niet op te wachten’ hoor ik dan vaak. En dat is precies het moment waar je je eigen glazen ingooit. Met aannames.
Vond ik het vervelend dat Ton dit zei, terwijl hij bij mij thuis was omdat door het overlijden van mijn vader postzegels bekeken moesten worden? Nee, niet echt. Ik vond het juist attent (en slim!) van zijn vrouw dat ze aan me dacht!
Had ik het wel vervelend gevonden, dan had ik dat gezegd en was alles ook goed geweest. No problem!
Dit is ook meteen een hack hoe je aan meer klanten komt: met iedereen die je kent of ziet praten hierover. Hoe je het vanuit daar oppakt, en zorgt dat je meer JA’s krijgt, is wel belangrijk. Daarover meer in mijn masterclass.
