Dit hierboven is de samenvatting van mijn 3 jaar in loondienst. En ja, ik dik het een beetje aan, want in principe had ik het fantastisch naar mijn zin in een jong IT consultancy bedrijf, maar om nu te zeggen dat ik echt vrijheid ervaarde. Nee. Maar het was wat de maatschappij me had meegegeven; een vast contract, een lease auto, een koophuis, DAN heb je het goed voor elkaar.

Daar zat ik dan, met 2 van de 3 afgevinkt en as we speak huizen aan het bezichtigen. Het leven vloog aan me voorbij, maar ik had niet het gevoel dat ik echt het maximale er uit haalde.

Tot ik een onverwachts telefoontje kreeg tijdens het thuiswerken: mijn beste vriendin had een einde gemaakt aan haar leven.

Ik bleek de laatste die haar levend had gezien. Het was een afscheidsbezoek, besefte ik me al snel. Ik realiseerde me, cliché maar waar, dat een gezond leven niet voor iedereen was weggelegd en begon met het uitdenken van een route naar vrijheid; het broeden op een business idee. 

Toen een half jaar later de mededeling kwam dat mijn vader darm, lever, long en lymfe kanker had met nog 3 jaar op de teller dacht ik: f*ck it.

De pijn om niet het maximale uit het leven te halen was groter dan de angst om voor mezelf te beginnen. Terwijl het koopcontract voor ons huis nog getekend moest worden heb ik mijn baan opgezegd en een business coach in de arm genomen.

Het kon me niet schelen wát ik ervoor zou moeten doen, vrijheid riep mijn naam.